دلخسته

دلخسته

قصه ی دلتنگی های مـن
دلخسته

دلخسته

قصه ی دلتنگی های مـن

جـــــــــــاده غریبــــــی







باز به وصل خیال تو دل به جاده تنهایی زده ام


وکوله بارم پر از یاد توست


تا مبادا دراین جاده غریب گم شوم 


                                    چه جاده غریبی است




                       

طنیـــــــن قدمهــــــایت




                      



                   هرچه پنجره در خانه بود را باز گذاشته ام                  


نکند آهسته از کوچه عبور کنی


و من صدای قدم هایت را نشنوم!


نکند جا بمانم از طنین قدم هایت




                             

چه می شد اگر




      




چه می شد اگر


لحظه ای


دمی


آرام


رام


می نشستی روی آن صندلی خالی


که همیشه خیال تو


روی آن نشسته است؟!





دعــــا میکنـــــم




    




از ته دل دعا می کنم

که آن سایه ی دور دست

آن نشان ناچیز

تو باشی

که به دنبال من می گردی!!

دعا می کنم..........





   

امیـــــــــد




                         




درها را باز گذاشته ام


به امید آنکه بیایی 


و تنهایی مرا بدزدی!!!!





                                                                                                                                                

باران که میبــــارد








باران که میبارد

دلم برایت تنگتر میشود

راه می افتم بدونِ چتر

من بغض میکنم و آسمان گریه





عجب روزگــــــــــاریه







 
    عجب روزگاریه 


دل ماله منه 


تو سینه ی منه 


اما واسه تو می تپه !






قفس







قفسم را مشکن


تو مکن آزادم...گر رهایم سازی بخدا خواهم مرد


من به زنجیر تو عادت کردم


بارها در پی این فکر که در قلب توام با تو احساس سعادت کردم


بخدا خوشبختم .....
 



                           

گرمایِ نگاهِ تو








چترت را بردار

 ترجیح میدهم با تو بدون چتر


 زیر باران بروم


زیرِ باران گرمای نگاهت


 دلچسب تراست





                       

دادگاه عشـــــــــق








در دادگاه عشق... قسمم قلبم بود 


و وکیلم دلم... 


و حضار جمعی از عاشقان و دلسوختگان 


نامم را بلند خواند و گناهم را دوست داشتن تو اعلام کرد...


 پس محکوم شدم به تنهایی و مرگ... 


کنار چوبه دار از من خواستند تا آخرین خواسته ام را بگویم 


و من گفتم به تو بگویند که


 «دوست دارم»