گــــــورســــتـــان هـــا
پــــر از افـــــرادیــــستــــــ کـــــه میــــــپــنداشـــــتــنــــد . . .
چـــــرخِ دنــــیــا :
هــــرگــــز بــــدونِ آن هـا
نمـیــــچــــرخــــد . . . !
نه بهـــــار با هیــــچ اردیبهــــشتی
نه تابســــتان با هیچ شـــــهریوری
و نه زمســـــتان با هیچ اســــفندی...
به اندازه پاییــــــــز
به مـــذاق خـــیابان ها خوش نیـــامد!
پایـــیز "مـــهــــری" داشت
که بر دل هــــر خـــیابان و رهگـــذری مـــی نشست.
در آینـــه
دختــری دارد بغـض می کند
بیـاییـــد بغـلـش کنیــد
دست روی شـانه اش بگـذاریــد...
به او بگـوییــد همـه چیــز درست می شـود...
دلــش می خواهـد کمـی دروغ بشنــود...
آینــه را پاییـن تـر نصب کنیـد ...
گـمانـم دیـگر بـه زانــو در آمـده...
بآور ڪـטּ !
פֿـیـلـے ـهـآ פֿـواسـتـنـל نـبـوלنـت را پـُر ڪنـنـל ،
امـآ .. نـشـל !
مـآهـے صـیـל شـלه را هـرچـقـלر مےפֿـواهـے
לر آب رهـآ ڪـטּ
לیـگـر چـﮧ فـآیـלه ؟!
وقـتے مـُـرלه اسـت
چند روزیستـــ دستـــ هایـــم را ...
با چنــد کتابـــ و نوشتــه ،
ســرگــرم کــرده ام
امــا ...
گـــــول نمی خورنــــــد ...
هیچ چیز معجـــزه ی دستـــ های تـــو نمی شود ... !