دلخسته

دلخسته

قصه ی دلتنگی های مـن
دلخسته

دلخسته

قصه ی دلتنگی های مـن

پازل عشق






بی احساس ترین فرد روی زمین میشوم وقتی...

تفریحت میشود بازی گرفتن قلب بی گناه من...

ماچ میکنم و میگذارم کنار دوستت دارم هایم را...

تا ناتمام بماند پازل عشقی که سنگ بنایش دروغ بود...



من آن بانوی پاییزم...






من آن بانوے"پاییزم"...
                              من از احساس لبریزم...
                         دمے با باد میرقصم...
                     گهے غمگین و تاریکم...
                 گهے بارانے ام، خیسم...
           و گه گاهے به یاد عشق...
              تمام غصه ها را برگ مے‌ریزم...
               نفسهایم اگر سرد است...
                 تمام برگ هایم گرم و تب دار است...
                  چو آتش رنگ هاے سرخ و نارنجے به تن دارم...
            گهے یک قاب رویایے میان کوچه باغے ساکت و غمگین
       گهے یک منظره در دستهاے آن خیابانے...
   که نم دار از حضور خیس باران است...
نگو پاییز دلگیر است افسرده...
   که در آن وصل و هجران هر دو زیبا است و رویایے...
     منم بانوے "پاییزے"